آزمایش ژنتیکی تشخیص و پیشگیری بیماری آلزایمر

بیماری آلزایمر، شایع‌ترین نوع زوال عقل که منجر به از دست دادن تمام یا بخشی از حافظه فرد شده و به مرور با پیشرفت بیماری، باعث افسردگی، اختلال در صحبت کردن، حواس پرتی، کم شدن اشتها می‌شود. این بیماری به عنوان یکی از چالش‌برانگیزترین مسائل بهداشتی قرن حاضر شناخته می‌شود. علیرغم پیشرفت‌های چشمگیر در حوزه علوم اعصاب، هنوز هم ابهامات بسیاری در مورد مکانیسم‌های مولکولی این بیماری وجود دارد. یکی از پرسش‌های کلیدی در این زمینه، نقش ژنتیک در بروز و پیشرفت آلزایمر است.

ژنتیک به مطالعه انتقال ویژگی‌های خاص، مانند بیماری‌ها، از نسلی به نسل دیگر می‌پردازد. پژوهشگران به شدت در تلاشند تا نقش ژن‌ها را در بیماری آلزایمر درک کنند. این موضوع به ویژه برای افرادی که سابقه خانوادگی آلزایمر دارند، نگران‌کننده است. تاکنون، پژوهشگران بیش از ۷۰ ژن را شناسایی کرده‌اند که ممکن است خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهند. در این مقاله در مورد آزمایش‌های ژنتیکی تشخیص  آلزایمر و روش‌های پیشگیری و همچنین اختلالات ژنتیکی که باعث ایجاد این بیماری می‌شود، بحث خواهیم کرد.

بیماری آلزایمر: یک اختلال عصبی پیش‌رونده

بیماری آلزایمر که اغلب در افراد بالای ۶۵ سال شروع می‌شود. یک اختلال عصبی پیش‌رونده یا دژنراتیو (به انگلیسی: Degenerative) است که به تدریج سلول‌های عصبی مغز را تخریب کرده و منجر به زوال شناختی می‌شود. مشخصه اصلی این بیماری، تجمع غیرطبیعی دو پروتئین بتا-آمیلوئید و تاو (به انگلیسی beta amyloid and tau proteins) در مغز است. این تجمع با اختلال در عملکرد سیناپسی و مرگ نورونی (سلول‌های عصبی) منجر به از دست رفتن تدریجی سلول‌های عصبی و در نهایت کاهش توانایی‌های ذهنی و حافظه فرد می‌شود. در نتیجه، بیماران مبتلا به آلزایمر به تدریج توانایی‌های شناختی خود را از جمله حافظه، زبان، جهت‌یابی و قضاوت از دست می‌دهند.

آلزایمر با افزایش سن، شیوع آن نیز افزایش می‌یابد. هرچند که آلزایمر عمدتاً افراد بالای 65 سال را درگیر می‌کند، اما فرم زودرس آن نیز وجود دارد که در سنین پایین‌تر بروز می‌کند. سرعت رشد و وخامت این بیماری، در افراد مختلف متفاوت است. با وجود اینکه هیچ درمان قطعی برای آلزایمر وجود ندارد؛ ولی تشخیص و پیشگیری از بیماری آلزایمر به کمک آزمایش امکان پذیر است و شما می‌توانید به کمک این آزمایش‌ها، بیماری را در مراحل اولیه شناسایی کرده و سرعت رشد آن را کند کنید.

اختلالات ژنتیکی موثر در آلزایمر: کدام ژن‌ها خطر را افزایش می‌دهند؟

بیماری آلزایمر، نتیجه تعامل پیچیده‌ای از عوامل ژنتیکی و محیطی است. برخلاف تصور رایج، آلزایمر معمولاً حاصل یک جهش ژنی منفرد نیست، بلکه تحت تأثیر چندین واریانت (جهش) ژنی قرار دارد که هر یک به نوبه خود، سهمی در افزایش یا کاهش خطر ابتلا به این بیماری دارند.

وجود واریانت‌های ژنتیکی خطرآفرین به معنای قطعیت ابتلا به آلزایمر نیست. عوامل محیطی مانند رژیم غذایی، فعالیت فیزیکی، مواجهه با سموم و عوامل سبک زندگی، به طور قابل توجهی بر بروز و پیشرفت بیماری تأثیرگذارند. این عوامل می‌توانند تأثیر محافظتی یا تشدیدکننده‌ای بر روی ژن‌های مستعدکننده داشته باشند.

اگرچه داشتن سابقه خانوادگی آلزایمر لزوماً به معنای ابتلا به این بیماری نیست، اما به عنوان یک عامل خطر قابل توجه شناخته می‌شود. مطالعات نشان می‌دهند که افراد دارای سابقه خانوادگی نزدیک (والدین، خواهر و برادر) با خطر بالاتری برای ابتلا به آلزایمر مواجه هستند. این امر نشان‌دهنده نقش قابل توجه عوامل ژنتیکی در بروز بیماری است.

شناخت دقیق از ژن‌های موثر در آلزایمر و تاثیرات آن‌ها می‌تواند به بهبود پیشگیری و مدیریت این بیماری کمک کند. تمرکز بر سبک زندگی سالم، همراه با پیگیری‌های ژنتیکی، می‌تواند راهی موثر برای کاهش خطر ابتلا باشد.

ژن APOE 

یکی از مهم‌ترین ژن‌هایی که موثر در ابتلا به بیماری آلزایمر، ژن آپولیپوپروتئین E (APOE) نام دارد. این ژن در تولید پروتئینی نقش دارد که وظیفه حمل کلسترول و سایر چربی‌ها در بدن را بر عهده دارد. اختلال در عملکرد این پروتئین می‌تواند در بروز آلزایمر نقش داشته باشد.

ژن APOE در چندین شکل مختلف وجود دارد که به آن‌ها آلل گفته می‌شود. هر فرد دو نسخه از این ژن را از والدین خود به ارث می‌برد. سه آلل اصلی APOE عبارتند از:

• آلل ε2: این آلل به عنوان یک عامل محافظتی در برابر آلزایمر شناخته می‌شود. افرادی که حامل این آلل هستند، معمولاً در سنین بالاتر نسبت به سایرین به آلزایمر مبتلا می‌شوند.
• آلل ε3: شایع‌ترین آلل APOE است و به نظر می‌رسد تأثیر قابل توجهی بر خطر ابتلا به آلزایمر نداشته باشد.
• آلل ε4: این آلل خطر ابتلا به آلزایمر را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد و با شروع زودتر بیماری در برخی افراد مرتبط است. داشتن دو نسخه از این آلل خطر ابتلا را حتی بیشتر افزایش می‌دهد.

داشتن این آلل‌ها به معنای ابتلا حتمی به آلزایمر نیست، اما به عنوان یک عامل خطر مهم شناخته می‌شود. عوامل دیگری مانند سبک زندگی، رژیم غذایی و عوامل محیطی نیز در بروز این بیماری نقش دارند. علاوه بر این، تحقیقات نشان داده‌اند که تأثیر ژن APOE در جمعیت‌های مختلف متفاوت است و ممکن است به عوامل ژنتیکی و محیطی دیگر نیز بستگی داشته باشد.

مطالعات گسترده‌ای برای درک بهتر نقش ژن APOE و سایر عوامل ژنتیکی در ابتلا به آلزایمر در حال انجام است. هدف از این تحقیقات، شناسایی دقیق مکانیسم‌های بیماری و توسعه روش‌های درمانی و پیشگیرانه جدید است.

جهش‌های ژنی نادر در آلزایمر زودرس

از میان واریانت‌های (جهش‌های) ژنتیکی مرتبط با آلزایمر، سه واریانت نادر تک‌ژنی شناخته شده است که می‌توانند باعث بروز این بیماری شوند:

• آمیلوئید پیش‌ساز پروتئین (APP) روی کروموزوم 21
• پرزنیلین 1 (PSEN1) روی کروموزوم 14
• پرزنیلین 2 (PSEN2) روی کروموزوم 1

اگر یکی از والدین بیولوژیکی حامل یک واریانت ژنتیکی برای یکی از این سه ژن باشد، فرزند او 50 درصد احتمال دارد که این نسخه تغییر یافته از ژن را به ارث ببرد. اگر این واریانت به ارث برسد، کودک احتمال بسیار بالایی برای ابتلا به آلزایمر قبل از 65 سالگی دارد و گاهی اوقات حتی در سنین پایین‌تر. زمانی که فردی قبل از 65 سالگی به آلزایمر مبتلا می‌شود، آن را “آلزایمر زودرس” یا “آلزایمر با شروع زودرس” می‌نامند. کمتر از 10 درصد از تمام افرادی که به آلزایمر مبتلا می‌شوند، علائم این بیماری را در سنین پایین‌تر تجربه می‌کنند. از این تعداد، 10 تا 15 درصد را می‌توان به تغییرات در APP، PSEN1 و PSEN2 نسبت داد.

علاوه بر سه واریانت ژنتیکی که باعث آلزایمر می‌شوند، افرادی که مبتلا به سندرم داون هستند، یک نسخه اضافی از کروموزوم 21 (که حاوی ژن APP است) دارند و بنابراین خطر بالاتری برای ابتلا به آلزایمر زودهنگام دارند. تخمین‌ها نشان می‌دهند که 50 درصد یا بیشتر از افرادی که با سندرم داون زندگی می‌کنند، به آلزایمر مبتلا می‌شوند و علائم آن در دهه‌های 50 و 60 زندگی آن‌ها ظاهر می‌شود.

سایر ژن‌های مرتبط با آلزایمر

علاوه بر ژن APOE و ژن‌های دیگری که در بالا ذکر شد، تعدادی دیگر از ژن‌ها نیز با بیماری آلزایمر ارتباط دارند. برخی از این ژن‌ها عبارتند از:

1. ژن‌های مرتبط با پردازش پروتئین‌های آمیلوئید و تاو: پروتئین‌های آمیلوئید و تاو در تشکیل پلاک‌های آمیلوئیدی و گره‌های نوروفیبریلی نقش دارند که از ویژگی‌های برجسته بیماری آلزایمر هستند. جهش در ژن‌های مسئول پردازش این پروتئین‌ها می‌تواند خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهد.
2. ژن‌های مرتبط با سیستم ایمنی: سیستم ایمنی بدن در ایجاد و پیشرفت آلزایمر نقش بسزایی دارد. جهش در ژن‌های مرتبط با سیستم ایمنی می‌تواند به التهاب مزمن در مغز منجر شود که یکی از عوامل کلیدی در بروز آلزایمر به شمار می‌آید.

3. ژن‌های مرتبط با متابولیسم سلولی: اختلال در متابولیسم سلولی می‌تواند به تجمع مواد سمی در مغز و تخریب سلول‌های عصبی منجر شود، که این امر نیز در پیشرفت بیماری آلزایمر تأثیرگذار است.

مراحل بیماری آلزایمر

 آلزایمر به‌طور کلی به چهار مرحله اصلی تقسیم می‌شود که هر یک با ویژگی‌ها و علائم خاص خود همراه است. درک دقیق این مراحل و تغییرات پاتوفیزیولوژیک مرتبط با آن‌ها، برای تشخیص زودرس، پیشگیری و درمان مؤثر این بیماری ضروری است. 

مرحله پیش‌بالینی آلزایمر (Preclinical Stage)

در این مرحله، تغییرات پاتولوژیک در مغز آغاز می‌شود، اما علائم بالینی آشکاری وجود ندارد.

پاتوفیزیولوژی:

• پلاک‌های آمیلوئید: تجمع پروتئین بتا-آمیلوئید در خارج از نورون‌ها، به تشکیل پلاک‌های آمیلوئید منجر می‌شود.
• کلاف‌های تاو: پروتئین تاو که معمولاً برای حفظ ساختار میکروتوبول‌ها نقش دارد، در داخل نورون‌ها به شکل کلاف‌های عصبی در می‌آید و باعث اختلال در عملکرد سلولی می‌شود.
• التهاب و استرس اکسیداتیو: پاسخ‌های التهابی و تولید گونه‌های فعال اکسیژن (ROS) به تخریب سلول‌های عصبی کمک می‌کند.

تشخیص و بررسی:

• تصویربرداری مغزی: روش‌هایی مانند PET (توموگرافی انتشار پوزیترون) و MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) برای شناسایی تغییرات زودهنگام استفاده می‌شود.
• بیومارکرها: سنجش سطح بتا-آمیلوئید و پروتئین تاو در مایع مغزی-نخاعی (CSF) و خون.

مرحله خفیف آلزایمر (Mild Cognitive Impairment, MCI)

با پیشرفت بیماری، علائم اولیه شناختی آشکار می‌شود. در این مرحله، تغییرات در حافظه و توانایی‌های اجرایی، فعالیت‌های روزمره فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیمار در این مرحله هنوز به سطحی از اختلال نرسیده است که نیاز به مراقبت کامل داشته باشد.

پاتوفیزیولوژی:

• پیشرفت پلاک‌های آمیلوئید و کلاف‌های تاو: پلاک‌های آمیلوئید و کلاف‌های تاو به طور گسترده‌تری در مناطق مرتبط با حافظه و شناخت گسترش می‌یابند.
• تخریب سیناپسی: کاهش در تعداد و عملکرد سیناپس‌ها، که باعث اختلال در انتقال سیگنال‌های عصبی می‌شود.

علائم:

• فراموشی و مشکل در یادآوری اطلاعات جدید: فرد ممکن است دچار مشکلات در یادآوری اسامی جدید، قرارها یا اطلاعات تازه شود.
• مشکل در برنامه‌ریزی و سازماندهی: دشواری در انجام وظایف چندگانه و برنامه‌ریزی فعالیت‌های پیچیده.
• تغییرات در مهارت‌های اجرایی: مشکلات در حل مسائل و تصمیم‌گیری.

مرحله متوسط آلزایمر (Moderate Alzheimer’s Disease)

در این مرحله، آسیب‌های عصبی به طور گسترده‌تر و شدیدتر ظاهر می‌شود. حافظه و سایر توانایی‌های شناختی به طور قابل توجهی کاهش یافته و فرد به کمک در فعالیت‌های روزمره نیاز دارد. تغییرات در رفتار و شخصیت نیز در این مرحله شایع است.

پاتوفیزیولوژی:

• پیشرفت گسترده‌تر تخریب نورونی: نورون‌ها در مناطق کلیدی مانند قشر پیش‌پیشانی و قشر تمپورال به طور جدی آسیب می‌بینند.
• تخریب ساختاری مغز: کاهش حجم مغز و اتساع بطن‌های مغزی به دلیل تخریب بافت‌های عصبی.

علائم:

• اختلالات جدی در حافظه: مشکل در یادآوری وقایع گذشته و درک زمان و مکان.
• نیاز به کمک در فعالیت‌های روزانه: دشواری در انجام فعالیت‌های روزمره مانند لباس پوشیدن و مدیریت دارو.
• تغییرات شدید در شخصیت و رفتار: تغییرات احساسی، پرخاشگری یا نوسانات خلقی.

مرحله شدید آلزایمر (Severe Alzheimer’s Disease)

این مرحله به تخریب عمیق ساختارهای مغزی منجر می‌شود و عملکردهای شناختی و حرکتی به شدت آسیب می‌بینند. فرد به مراقبت‌های کامل و حمایت‌های دائمی نیاز دارد، و توانایی‌های ارتباطی و فیزیکی به شدت محدود می‌شود.

پاتوفیزیولوژی:

• تخریب گسترده نورونی: آسیب وسیع به ساختارهای مغزی و اختلال شدید در شبکه‌های عصبی.
• نابودی عملکردهای حسی و حرکتی: از دست رفتن توانایی‌های حرکتی و حسی، که به ناتوانی‌های فیزیکی شدید منجر می‌شود.

علائم:

• اختلال کامل در حافظه و شناخت: فرد ممکن است حتی نتواند نام خود یا نزدیکانش را به یاد آورد.
• عدم توانایی در انجام فعالیت‌های خودمراقبتی: نیاز به مراقبت و کمک کامل در تمام فعالیت‌های روزانه.
• مشکل در برقراری ارتباط: دشواری در برقراری ارتباط کلامی و ناتوانی در فهم یا تولید زبان.
• مشکلات حرکتی و فیزیکی: مشکلاتی مانند ناتوانی در راه رفتن، حفظ تعادل و کنترل عضلات.

به طور کلی شناخت دقیق مراحل مختلف بیماری آلزایمر و تغییرات مرتبط با آن، به توسعه روش‌های درمانی و حمایتی مؤثر کمک می‌کند و امکان بهبود کیفیت زندگی مبتلایان را فراهم می‌آورد. در هر مرحله، مدیریت و درمان بیماری به تلاش‌های چندوجهی از جمله دارو درمانی، توان‌بخشی و حمایت‌های اجتماعی نیاز دارد.

علائم بیماری آلزایمر

علائم این بیماری به تدریج و به صورت خفیف شروع شده و با پیشرفت بیماری شدیدتر می‌شوند که عبارتند از:

• فراموش کردن واژگان هنگام صحبت کردن، مکان اشیا، قرارهای ملاقات و اتفاقات اخیر.
• عدم پیدا کردن مسیرهای آشنا.
• عدم قدرت تصمیم گیری در موارد مختلف.
• ناتوانی در تشخیص چهره افراد و ناتوانی در شناسایی و پیدا کردن اشیایی که در دسترس هستند.
• کم شدن دایره واژگان هنگام صحبت کردن و مشکلات گفتاری، نوشتاری و خوانداری.
• تغییر در رفتار: بد اخلاقی، بی‌حوصلگی، خستگی و انزوای اجتماعی.
• تغییرات در خواب: ممکن است دچار بی‌خوابی یا خواب‌آلودگی بیش از حد شوند.
• مشکلات در راه رفتن و تعادل: ممکن است تعادل خود را از دست بدهند و در راه رفتن با مشکل مواجه شوند.
• در موارد شدید آلزایمر، بیمار قدرت ادرار و مدفوع خود را از دست داده و احتمال بروز تشنج و بیماری‌های پوستی نیز وجود دارد.

آزمایش‌های لازم برای تشخیص بیماری آلزایمر

تشخیص دقیق بیماری آلزایمر نیازمند یک ارزیابی جامع و چندوجهی است که شامل بررسی‌های بالینی، تصویربرداری عصبی و آزمایش‌های آزمایشگاهی می‌شود. هیچ آزمایش واحدی به تنهایی نمی‌تواند آلزایمر را تشخیص دهد، اما این مجموعه از آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کند تا با دقت بیشتری به تشخیص دست یابند و آلزایمر را از سایر علل زوال عقل افتراق دهند.

ارزیابی بالینی اولیه بیماران آلزایمر

برای تشخیص و پیشگیری بیماری آلزایمر، در مرحله اول لازم است تا بیمار اطلاعات دقیقی از سبک زندگی، سابقه خانوادگی و تغییر در الگوهای رفتاری خود مانند فراموشی، کم شدن قدرت حافظه و علائم بروز آلزایمر را ارائه دهد. در مرحله بعد معاینه عصبی کامل برای ارزیابی دقیق عملکردهای شناختی مانند حافظه، زبان، توجه، مهارت‌های فضایی و توانایی‌های اجرایی انجام می‌شود و در نهایت از ابزارهای استاندارد شده برای اندازه‌گیری دقیق اختلالات شناختی و مقایسه آن‌ها با هنجارهای جمعیت استفاده می‌شود.

آزمایش‌های فیزیکی و عصبی مخصوص آلزایمر

بیماری آلزایمر ارتباط مستقیمی با عملکرد درست بدن و سیستم‌های عصبی دارد. بنابراین، پزشک برای تشخیص آلزایمر، تست شنوایی، بینایی، تعادل سنجی، بالانس و عکس العمل را انجام می‌دهد. علاوه‌بر این موارد، آزمایش‌های زیر هم انجام می‌گیرد:

• تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): برای بررسی ساختار مغز و تشخیص تغییراتی مانند آتروفی مغز، بزرگ شدن بطن‌های مغزی و تغییرات در ماده سفید استفاده می‌شود.
• پت اسکن (PET): با استفاده از نشانگرهای رادیواکتیو، به پزشکان اجازه می‌دهد تا تجمع پلاک‌های آمیلوئید و پروتئین تاو را در مغز به تصویر بکشند. این دو پروتئین از مشخصه‌های پاتولوژیک آلزایمر هستند.
• سی‌تی اسکن (CT): برای بررسی تغییرات ساختاری مغز و تشخیص ضایعات استفاده می‌شود.
• تصویربرداری FDG: در این روش، نورون‌های مغزی مورد بررسی قرار می‌گیرند. با شناسایی الگوهای تغییر در نورون‌های مغزی، می‌توان به تشخیص آلزایمر کمک کرد.

آزمایش ژنتیکی تشخیص آلزایمر

آزمایش ژنتیکی یکی از بهترین راه‌ها برای تشخیص و در نتیجه پیشگیری از بیماری آلزایمر است. اگر در اعضای خانواده خود فردی وجود دارد که به آلزایمر مبتلا شده است، بهتر است آزمایش ژنتیکی به منظور پیشگیری از بیماری آلزایمر را حتماً انجام دهید تا در صورت وجود اختلال در ژن‌هایی که منجر به آلزایمر می‌شوند؛ به موقع بیماری را تشخیص داده و کنترل کنید

تغییرات بیولوژیکی که در بیماری آلزایمر رخ می‌دهد، با پروتئین بتا_ آمیلوئید مرتبط است. در آزمایش‌های پیشرفته‌ای که در آزمایشگاه‌ها انجام می‌شود، سطح این پروتئین و میزان تغییرات آن اندازه‌گیری می‌شود که می‌تواند به تشخیص و پیشگیری بیماری آلزایمر کمک کند.

اگر علائم بیماری آلزایمر که در این مقاله گفته شد را دارید و یا در اقوام خود سابقه بیماری فراموشی یا آلزایمر وجود دارد؛ بهتر است این آزمایش‌ها و اسکن‌های مغزی را هرچه سریع‌تر انجام دهید. آزمایش‌ها و اسکن‌های مغزی به پزشک شما کمک می‌کند تا با بررسی ژن‌های موجود در خون شما و همچنین سلول‌های مغزی، آلزایمر را در همان مراحل اولیه تشخیص دهد. تشخیص زود هنگام بیماری، از وخیم‌تر شدن آن پیشگیری کرده و در بهبود حال بیمار، نقش حیاتی دارد.

پیشگیری از بیماری آلزایمر

حتما شما نیز این جمله را شنیده‌اید که پیشگیری بهتر از درمان است. اگر شما علائم بیماری آلزایمر دارید، یا فردی از نزدیکان شما به آلزایمر مبتلا شده است؛ بهتر است آزمایش‌های لازم برای تشخیص بیماری آلزایمر مانند چکاپ‌های دوره‌ای را انجام دهید تا پیش از شروع بیماری و وخامت آن، بتوانید سرعت رشد را کاهش دهید. این آزمایش‌ها، حکم پیشگیری را داشته و به شما در تشخیص زودهنگام بیماری کمک می‌کند. همانطور که پیش‌تر گفته شد، آلزایمر درمان قطعی ندارد ولی تشخیص آلزایمر در مراحل ابتدایی از وخیم‌تر شدن بیماری جلوگیری می‌کند. در ادامه، برخی از اقداماتی که برای تشخیص و پیشگیری از بیماری آلزایمر موثر هستند را ذکر می‌کنیم.

• فعالیت بدنی منظم: ورزش‌های هوازی مانند پیاده‌روی، شنا و دوچرخه‌سواری به بهبود گردش خون در مغز و تقویت حافظه کمک می‌کنند.
• رژیم غذایی سالم: مصرف میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل، ماهی‌ و آجیل، به دلیل داشتن آنتی‌اکسیدان‌ها و اسیدهای چرب امگا-3، برای سلامت مغز مفید است.
• کنترل وزن: چاقی با افزایش خطر ابتلا به آلزایمر مرتبط است.
• خواب کافی: خواب کافی به ترمیم سلول‌های مغزی و تقویت حافظه کمک می‌کند.
• کاهش استرس: مدیریت استرس با روش‌هایی مانند مدیتیشن، یوگا و تنفس عمیق می‌تواند از مغز محافظت کند.
• تحریک ذهنی: یادگیری مهارت‌های جدید، حل پازل، مطالعه و شرکت در فعالیت‌های اجتماعی به تقویت مغز کمک می‌کند.
• پرهیز از سیگار و الکل: مصرف الکل و سیگار کشیدن به مغز آسیب می‌رساند و خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش می‌دهد.

برای درخواست هرگونه مشاوره تلفنی و نمونه‌گیری در آزمایشگاه، با تلفن 1650 آزمایشگاه پاتوبیولوژی و ژنتیک پزشکی تهران لب تماس بگیرید.

سخن آخر

بیماری آلزایمر یکی از اختلالات مغزی است که منجر به حواس‌پرتی، اختلال در حرف زدن و فعالیت‌های روزمره، کند شدن حافظه و به مرور زمان باعث فراموشی می‌شود. این بیماری در در سنین بالای ۶۵ سال بروز می‌کند و در برخی موارد نادر، به دلیل اختلالات ژنتیکی، افراد زیر ۶۵ سال نیز به آلزایمر مبتلا می‌شوند. یکی از روش‌های تشخیص و پیشگیری بیماری آلزایمر، انجام آزمایش‌ ژنتیکی، خون و تصویربرداری از لایه‌های مغزی است.

در این آزمایش‌ها، ژن‌های که منجر به افزایش احتمال بروز آلزایمر در افراد می‌شود مورد بررسی قرار می‌گیرند و بافت و لایه‌های مغزی برای تشخیص بیماری مورد بررسی قرار می‌گیرد. اگر در خانواده خود سابقه آلزایمر دارید و یا علائم آلزایمر را در خود مشاهده می‌کنید؛ حتماً آزمایش‌های مربوط به تشخیص آلزایمر را انجام دهید.

منبع:

https://www.alz.org/alzheimers-dementia/diagnosis/medical_tests